«Μελανίστιος ἐκ πένθους ἡ Ἀργώ παραπλέει τοῦ Πόντου τάς ἀκτάς, ρίπτει τήν λύραν ὁ Ὀρφεύς, ὁ δέ Ἰάσων στηρίζων περίλυπος τήν κεφαλήν του ἐπί τοῦ πηδαλίου τῆς ὀλκάδος, χύνει δάκρυ θαλερόν».
Οἱ Ἀμαζόνες, διακόπτουν τούς ἱππικούς τους ἀγῶνες καί οἱ Μύριοι τοῦ Ξενοφῶντος διακόπτουν τούς γυμνικούς τους ἀγῶνες, πρό τῶν τειχῶν τῆς Τραπεζοῦντος.
Ὁ βιγλάτορας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στίς ἐσχατιές τῆς Ἀσίας, ὁ Διγενής τοῦ Πόντου ψυχορραγεῖ.
«ΕΑΛΩ Ο ΠΟΝΤΟΣ»
Κάτω από τα βλέμματα της πολιτισμένης Ευρώπης, ένας λαός που επί 3.000 χρόνια, υπήρξε, στον Πόντο, κήρυκας της ειρηνικής συνύπαρξης και του πολιτισμού, ζει τον δικό του μαρτυρικό Γολγοθά.
Από τα σπλάχνα του μαρτυρικού Ποντιακού Ελληνισμού, έβγαινε και επαναλαμβανόταν μια μοναδική και γνώριμη κραυγή: «Ἠλί Ἠλί λαμά σαβαχθανί»
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, για δεκαετίες, άφηνε στα αζήτητα το μέγα ζήτημα της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Γιατί είχε τύψεις; ή γιατί τελικά ήθελε να αποφύγει τις βαριές του ευθύνες, που εγκατέλειψε στην τύχη του τον Μικρασιατικό και Ποντιακό Ελληνισμό;
Στη δεκαετία του ’80, άρχισε να αφυπνίζεται η συνείδηση των συλλογικοτήτων του Ποντιακού Ελληνισμού. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης υπήρξε ο πρώτος από τους πρωταγωνιστές της προσπάθειας αυτής, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου, ανέλαβε την πολιτική νομοθετική πρωτοβουλία και η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο»
Έκτοτε, υπήρξαν μικρές πολιτικές πρωτοβουλίες, που δεν έφεραν όμως τα αναμενόμενα αποτελέσματα όπως εκείνα των απογόνων του αρμένικου λαού.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού βρέθηκε δυστυχώς στα χέρια ανάξιων στην πλειονότητά τους απογόνων, οι οποίοι, προκειμένου να βολευτούν στις καρέκλες τους, διατηρούν ακόμη και σήμερα, διασπασμένο τον Ποντιακό Ελληνισμό και αντί να είναι οι εκπρόσωποι της πιο ιερής υπόθεσης, μετατρέπονται σε ανδρείκελα μικροκομματικών υπηρεσιών.